دوازده سالم بود بچه های معدل بالا رو یه سفر مشهد بردن. رفتن به اون سفر اصلش برام زهرمار بود چون از چند روز قبلش نگاه بچه هاییکه معدل نوزده نبودن عذابم میداد و رنجی بر قلبم می نهید. حتی میخواستم بخاطر اونا نروم اما به اصرار دوستان برفتم و اونجا خوش گذشت. طبق معمول خانوم بودم و خیلی بیشتر از سهمیه ام ظرف شسته،سفره پاک کرده و جاروب می نمودم. عید غدیر بود و توفیقی حاصل شد تا با چندتا از بچه ها عقد اخوت خوندیم و ظاهرا بجای برادر خواهر هم شدیم که اسامی و قیافه هاشون یادم نیست.
موقع رفتن به حرم معلم محترمم میگفت این طلا و گنبد و صحن و سرا نیست که امام رضا را بزرگ کرده. او خودش بزرگ هست و نیازی به این چیزها ندارد.
و من احساس میکردم پله های آخر عرفان را در این سفر می پیمایم.
یه چیزی رو دلم مونده از اون سفر. روز آخر بود دیگه میخواستیم برگردیم تهران. بچه ها چشمشون به یه فروشگاه خورد و پریدند تو. خانممون گفت "نه بچه ها وقت نداریم بیایید بریم."
کسی دیگه جز من بیرون نمونده بود که گوش کنه. خیلی دلم میخواست نبات بخرم اما نرفتم تو. خانممون گفت:"کاااااااااااااااش همه ی بچه ها مثل تو انقدر خانوم و حرف گوش کن بودن."
بیست دقیقه ای منتظر بقیه مانده و به وسوسه های شیطان گوش فرا ندادم.
باشد که از حرف معلم سرپیچی نکرده تا ثواب زیارت را از ما نگیرند.
خوبه! بنویس خاطراتت رو. واسه کلاس سایه ها به دردت می خوره